Prolog - Nauczmy się żyć.

„Dlaczego los okrutny zabiera

mojego drogiego przyjaciela

karze kirem okryć duszę

a ja tu zostać muszę.

Patrzeć jak umiera,

żałość we mnie zbiera,

wylewa się czara goryczy i łez,

ja za tobą kiedyś pójdę też."

***

Był koniec sierpnia. Siedemnastoletnia czarodziejka siedziała na oknie, spoglądając na dzieci bawiące się na podwórku. Ona też chciała się uśmiechnąć, powygłupiać. Niestety, nie miała z kim. Jej przyjaciółka Ginny wraz ze swoim chłopakiem wyjechali do Francji. Stwierdzili, że nie chcą kończyć Hogwartu. Ronald? Był zbyt zajęty fankami, które się koło niego kręciły. Na początku myślała, że po wojnie będą razem, ale się przeliczyła. Zerwał z nią po dwóch tygodniach twierdząc, że ich związek nie ma sensu. No i tak została sama. Rodzice mimo odwrócenia czaru mieli poważne zaniki w pamięci. Bolało ją w głębi serca to, że zginęło tyle ważnych dla niej osób. Wojna zabrała tylu ludzi. Straciła wielu przyjaciół. I to było dla niej największym ciosem. Mimo tego, że Voldemort zginął, ona nie czuła radości. Nie potrafiła odnaleźć się na nowo wśród tej pustki.

Postanowiła, że wróci na ostatni rok do Hogwartu. Być może wierzyła, że tam jej życie nabierze sensu, że nauka odciągnie jej myśli od tych strasznych wspomnień. Bardzo chciała znów być szczęśliwa tak jak kiedyś. Wieczorami marzyła o tym, że będzie miała cudownego męża, który będzie ją kochał, gromadkę słodkich dzieci i biały domek nad brzegiem morza, podobny do tego, w którym mieszkali Bill i Fleur. Marzyła, że jej przyjaciele do niej wrócą i nie zostawią jej samej.

Niestety, to były tylko puste marzenia. Z dnia na dzień było z nią coraz gorzej. Ona się wypalała. Próbowała się uwolnić, ale coś uporczywie ciągnęło ją na dół. Zdarzały się momenty, że miała ataki agresji i była w stanie zdemolować dom. Coś w niej pękło. Nie była tą samą kujonką sprzed kilku lat. Zmieniła się, zresztą jak każdy po wojnie.

Przez ostatnie kilka miesięcy dużo nad tym myślała. Doszła do wniosku, że może los tak chce i nie warto tego rozdmuchiwać. Trzeba się było tylko pogodzić.

Ciekawe czy przeczuwała wtedy jak bardzo zmieni się jej życie.

***

Znów siedzi sam w czterech ścianach swojego pięknego, lecz pustego domu. Jak zwykle trzyma w ręce szklankę z Ognistą. Codziennie ten sam schemat. Dzień w dzień upijał się i rozmyślał nad swoim życiem. Było pełne krzywd, nienawiści, smutku i ran. Tak bardzo chciał być innym człowiekiem, ale jego krew, jego szlachetne pochodzenie nie pozwalało mu postępować inaczej. Ojciec od dzieciństwa wpajał mu tępienie mugolaków oraz zdrajców krwi. Gdy się mu sprzeciwiał był karany. Surowy ojciec nie okazywał uczuć. Może nawet nie miał serca? Jedyną osobą, która przekazała mu, a raczej próbowała przekazać odrobinę uczuć była matka. Może się to wydawać dziwne, ale pod maską obojętności i posłuszeństwa kryła się prawdziwa Narcyza. W środku była troskliwą matką, która martwiła się o swoje jedyne dziecko. Bardzo chciała, żeby jej syn wyrósł na porządnego mężczyznę, który będzie szanował kobiety i kiedyś znajdzie swoją jedyną. Próbowała wszczepić w niego ziarenko miłości i dobroci. Do chwili śmierci nie miała pewności czy się jej udało. Dopiero podczas jej ostatnich chwil, gdy ujrzała, jak jej syn roni szczere łzy, była pewna. Mogła odejść w spokoju na drugą stronę. Jej misja została wypełniona.

Dla niego to był cios. Został sam, sam jak palec. Nie miał nikogo, nawet przyjaciele od niego się odwrócili. Tak bardzo tęsknił za matką, ale był zbyt dumny, żeby okazywać to publicznie. Swoje smutki topił w alkoholu. Powoli staczał się coraz bardziej w dół. Przestał wychodzić z domu. Stał się odludkiem.

Któregoś dnia się obudził. A raczej obudził go list od dyrektor McGonagall. Od tego momentu zaczął intensywnie rozmyślać nad tym, co robi. Uświadomił sobie, że jeśli tu zostanie, to jeszcze bardziej pójdzie na dno. Po długich rozmyśleniach podjął decyzję.

Jest Malfoyem, a Malfoyowie nie uciekają. Wróci do Hogwartu. Mogą go wytykać palcami, ale pokaże im, że nie rusza go to.

Udowodni, że się zmienił.